Yıl sonu Spotify raporunuzda müzik dinleme süreniz beş haneli sayıları görmüşse doğru yerdesiniz.
Hot Chip, MGMT, Air ve L’Impératrice bir de Fujiya & Miyagi… Bugüne dek disko, krautrock veya pop alt tür fark etmeksizin hiçbir zaman elektronik müzikten kopmayan Fujiya & Miyagi, kariyerinin yirminci yılında 80’lerden ilham alarak hazırladığı sekinci albümü Flashback ile bir nevi kendi özüne dönüyor.
Transparent Things albümünün 10. yaş özel turnesi kapsamında İstanbul’a da uğrayan İngiliz ekip sevenlerine groove, funk ve synth melodilerini cömertçe kullandığı yedi şarkı sunuyor. Flashbeck Pazartesi sendromunuzu geçiştirebilecek yılın en pozitif albümlerinden biri.
Elektro & synth-pop ve Lo-Fi severim ama popsuz da yaşayamamcılar bir adım öne. Shura eleştirmenlerden iyi yorumlar ilk albümünün ardından, tüm sözleri kendisine ait olan ikinci çalışmasında İngiltere’den Amerika’ya uzanan kendi queer aşk hikayesini anlatıyor.
Dinleyecek bir şey bulamadığınızda joker olarak açabileceğiniz çerez kategorisinde yılın albümü Forevher…
Carrie & Lowell seven bunu da sevdi: This How You Smile..
Tanışmamıza vesile olan Running şarkısının da yer aldığı This How You Smile, İspanyol asıllı multi-enstrümantalist Helado Negro’nun altıncı albümü. Tıpkı kapağı gibi şarkılar da eski bir aile fotoğraf albümü havasında. Kızına dünyada nasıl hayatta kalacağı konusunda tavsiyeler veren Jamaikalı bir annenin perspektifinden anlatılan kısa hikaye Girl’den referanslar içeren albüm on iki hassas şarkıdan oluşuyor. Sanki açtığınız her şarkı, farklı bir sayfa, farklı bir fotoğraf gibi… Şarkılar alengirli prodüksiyonlardan çok uzak olabildiğince yalın kaydedilmiş. Piyano, arka planda ritim belirleyen bir bas ve iç ısıtan beatler’le This How You Smile, bu kış ihtiyacımız olan albüm.
22 yaşına yeni giren Gabi Wilson aka H.E.R (Having Everything Revealed) ana akıma karışmadan, çevresinden dolaşarak yükselmeye devam ediyor. Wilson’un yormayan vokali ve zahmetsizce akan yorumuna eşlik eden yumuşak ritimler ve herkesin kendisiyle ilişkilendirebileceği şarkı sözleriyle I Used To Know Her tam modern bir R&B albümü. Lauryn Hill, Aretha Franklin ve Alicia Keys gibi sanatçılardan ilham aldığını söyleyen H.E.R toplama albümüyle geçtiğimiz yıl ilk Grammy’sini kazanmıştı.
Bu sene de “Yılın Kaydı”, “Yılın Albümü” ve “Yılın Şarkısı” olmak üzere üç ana kategori dahil 5 Grammy adaylığı ile başarasının tesadüf olmadığını gösteriyor.
Jay-Jay Johanson’ın on ikinci uzun çaları dört dörtlük bir mood albümü. İsveçli sanatçı 50 yaşında yayımladığı Kings Kross ile bizleri bugüne kadarki en olgun ve en sakin versiyonuyla karşılıyor. Trip Hop temelleri üzerine kurulu, zaman zaman caz ve ambient elektroya kadar uzanan 12 şarkılık albümde sanatçının kişisel endişelerini melankoliyle kabul edişine şahitlik ediyoruz.
FKA Twigs kuşkusuz çağımızın en yaratıcı isimlerinden bir tanesi. Sınırları zorlayan; dans, müzik, video, fotoğraf ve söz yazarlığını birleştiren multidisipliner bir sanatçı. O nedenle Tahliah Barnett’in merakla beklenen ikinci albümü Magdalene’yi yalnızca şarkılarıyla değerlendirmek hata olur. Ki nitekim çok bir şey ifade etmeyebilir de…
Magdalene gerçek bir kaybın albümü. Uzun yıllardır birlikte olduğu Robert Pattinson’dan ayrıldıktan sonra gelen albüm yalnızca partnerinden kopmasını değil; yeniden doğuşunun, kendini ararken önceki versiyonunda kaybettiklerinin de ifadesi. Oldukça kişisel, tamamen yansıtmak istediği gibi… Öyle ki albümün basın kiti için yazdığı metinde FKA Twigs şöyle diyor “Her zaman olabileceğimin en iyisi olmak için çabaladım fakat bu sefer bunu yapamam, her süreci yıkmaktan başka seçeneğim kalmadı.”
FKA Twigs tüm çalışmalarında olduğu gibi bu projesinde görsel sanatın her alanını dahil ettiği vizyonu, ilham veren koreografisi ve projenin bütününe yansıyan sıra dışı sanat yönetimini çözülmesi gereken bir bilmece içerisinde kendine has erotizmiyle sunuyor. Tıpkı bir herkese açık bir sergi gibi; herkese açık ama herkese için değil.
Twigs şarkıların tamamının yazar kadrosunda yer alıyor. Dokuz şarkıdan beşinin prodüktörlerinden biri de Nicolas Jaar. Ayrıca Skrillex, Arca, ve Cashmere Cat de katkıda bulunan diğer prodüktörler arasında yer alıyor.
Yaşayan en yetenekli müzik insanlarından Steven Allison aka Flying Lotus (FlyLo); altıncı albümü Flamagra ile kendi belirlediği çıtasını bir tık daha yükseğe çıkarmayı başarmış.
Beş yılın ardından gelen yirmi yedi şarkılık albüm funktan, hip hop’a, souldan elektronik elementlere kadar birçok janrayı bünyesinde barındıran çok sahneli koca bir müzik festival gibi. David Lynch’in onur konuğu olduğu ve etkilerinin pek tabii hissedildiği albümde Toro y Moi, Solange, Anderson. Paak, Little Dragon ve George Clinton karşınıza çıkacak sürpriz isimlerden yalnızca birkaç tanesi.
Adam Bainbridge aka Kindness; Solange, Orange Blood ve Robyn gibi sanatçıların son on yılın en başarılı albümlerinde prodüktör olarak üretirken; kendi solo kariyerini ikinci plana atmıştı.
Beş yıl aradan sonra gelen Something Like A War, hüzünlü bir pop albümü. Uzun yıllardır sayısız şarkı ve albümde birlikte çalıştığı Robyn; biri yılın en iyi şarkılarından (Bkz: Warning) olmak üzere tam 4 şarkıda karşımıza çıkıyor. Muhteşem olmamakla birlikte Robyn başta olmak üzere; Seinabo Sey, Jazmine Sullivian ve Alexandria gibi isimlerin düetleriyle zenginleşen albüm, Kindness’ın bugüne kadarki en çeşitli ve kesinlikle en az sıkıcı çalışması.
Listenin tamamlaması için bu arkadaşı bekliyorduk: BUBBA
Bugüne kadar Gorillaz, Madonna, Kendrick Lamar, Disclosure, Little Dragon ve daha onlarcasına yaptığı albümler ve kendi remix’lerinin yanı sıra çıkış albümü %99 ile müzikal yeteneklerini fazla fazla sergileyen Kaytranada; R&B, hip-hop, house hatta pop dinleyicilerine de hitap edebilen nadir isimlerden biri.
Kanadalı prodüktörün içinde tam on yedi şarkının bulunduğu; Pharrell Williams, Kali Uchis, Tinashe ve Mick Jenkis gibi isimlerin vokalleriyle eşlik ettiği ikinci çalışması BUBBA tam bir yaz albümü. Büyük oranda disco, funk ve groovy melodilerini R&B vokalleriyle mixleyen sanatçı; sanki her okazyonuna uygun bir şarkı yapmış gibi; sahilde, yemekte, duşta… Öyle ki dinlerken tropikal kokteylin tadını bile alabilirsiniz.
Frank Ocean’la birlikte yükselen alternatif rap müziğin bugünkü en önemli temsilcilerinden Tyler, The Creator’ın hayali kahramanı IGOR’un adını verdiği altıncı albümü kendisinin bugüne kadarki en az rap yaptığı albüm. Prodüksiyonuyla öne çıkan ve Billboard Top 200 listesinde 1 numaraya kadar yükselen IGOR’da Tyler’a Kanye West’ten Solange ve Pharrell’e kadar birçok yıldız isim eşlik ediyor.
Sahip olduğu bütün duyguları kucaklayan, sarı saçlarını taramadan evden çıkmayan IGOR personası tüm artistik cazibesini kullanarak şarkı sözleri ve rapiyle dinleyenin kalbine dokunmak isterken; Tyler bugüne kadarki tüm birikimi ve yeteneğini prodüktör kimliğiyle sergiliyor.
Müziği şekillendiren gruplardan birinin en önemli figürü; alternatif hatta dönemine göre deneysel sayılabilecek başka bir grubun beyni; solo gecelerde ise Boiler Room’da performans sergileyen DJ… Yaşayan müzik dahilerinden Thom Yorke, üçüncü elektronik solo albümü Anima ile bizi kendi rüyasına davet ediyor. Anksiyete, melankoli, isyan dolu ve depresif bir rüyasına…
Açılışı kalp ritmi yükselten Traffic ile yapan dokuz şarkılık albüm Thom Yorke’un yazar tıkanıklığı yaşadığı dönemin bir yansıması olarak hayat buluyor. OK. Computer’den beri Radiohead’in tüm albümlerinin prodüktörlüğünü yapan Nigel Godrich bu albüme de Thom Yorke’u yalnız bırakmamış. İngiltere’de başarılı bir PR çalışmasıyla pre-lansmanı yapılan Anima; Paul Thomas Anderson’un yönettiği 15 dakikalık bir kısa filmle birlikte paket olarak geliyor.
Nilüfer Yanya hem vokalist, hem söz yazarı hem de enstrümantalist olarak günümüz indie – alternatif müziği en iyi yansıtan isimlerden biri. 18 yaşında Soundcloud hesabına yüklediği kayıtlarla start verdiği kariyerine üç yıldır yayınladığı EP’leri ile Pitchfork ve NME gibi müzik platformlarından övgüler toplayarak devam eden Yanya; bu yıl merakla beklenen ilk albümüyle beklentileri boşa çıkarmadı.
Miss Universe, minimal prodüksiyonuyla iddiasız gibi görünen, farklı janraların önemli soundlarını bünyesinde bulundurmasına karşın hiçbirinin baskın olmadığı, homojen bir miks sunan; çok katmanlı 17 şarkıdan oluşuyor. Sert gitar riffleriyle (bkz: InYour Head) sakin synth’leri (bkz: Safety Net) ve caz enstrümanlarını (bkz: Melt) tek potada buluşturuyor.
Dev Hynes aka Blood Orange, son albümünün üzerinden bir yıl geçmeden konuk sanatçılarla dolu yeni çalışması ile geri döndü. Hynes muhtemelen şarkılar arası sert geçişleri nedeniyle mixtape olarak yayınladığı Angel’s Pulse ile kariyerinin en iyi albümü Negro Swan’a veda ediyor.
Dev Hynes rap de yapıyor, low key r&b şarkılar da söylüyor. Bunu yaparken de Toro Y Moi, Tinashe, Arca ve Justine Skye ‘ı buluşturan 14 şarkılık çalışma ilk dakikadan son parçaya kadar türler arasında gezinen; genel havasını bozmadan yeni şeyler deneyerek (bkz: Take It Back ft Arca) albüm mood’unu sürdürüyor.
Her projenin ardından hemen ardından yeni şarkılar üzerinde çalışmaya başladığını söyleyen Hynes her an yeni bir Blood Orange kaydı ile karşımıza çıkabilir.
Yeni müzikler keşfetme konusunda nasıl bir aç olduğumu bilen bilir. Spotify istatistiğine göre bu yıl 1252 sanatçı radarıma girmiş. Boy Harsher da onlardan biri. Gönül rahatlığıyla kendileriyle tanışmamın benim için yılın üç önemli müzik olayından biri olduğunu söyleyebilirim.
Jae Matthews ve Augustus Muller kulüp standartlarında karanlık elektro pop yapıyor. Arzu, fantezi ve yalnızlıkla ilgili şarkı sözlerini saran minimal ritimler ve 80’ler synth dokuları Matthews’un şehvetli ve cool vokaliyle tamamlanarak Boy Harsher’ın modernize edilmiş darkwave tarzını oluşturuyor.
Çoktan kendi dinleyicisi kitlesini oluşturan ve 2014’den beri adım adım genişleten ikili bu yıl kritiklerden pozitif yorumlar alan ikinci uzun çaları Careful’u yayınladı. Bronski Beat, The Human League ya da Pet Shop Boys‘un ilk albümlerinin temellerini oluşturan analog synth’i bambaşka bir yere taşıyarak kabuklarını kırmayı başarıyor. Çok geçmeden dört şarkılık EP ‘lerinin extended versiyonu olan Country Girl Uncut’u da sevenleriyle paylaşan ikili bu yıl içinde iki albüm birden yayınlamış oldu.
İstanbul’da da konser veren Boy Harsher’ın bu iki albümü de darkwave seven, analog synth’e hasret ve yeni soundlar keşfetmek isteyen elektronik müzik severleri bekliyor.
2019 ‘un tartışmasız onun yılı oldu. Çıkış albümü When We All Fall Asleep, Where Do We Go, ilk haftanın ardından 1 numaraya yükseldi. Henüz 17 yaşında albüm yayınlayan Bille Ellish, yılın en çok stream edilen dördüncü sanatçısı olurken, bu yıl en çok dinlenen 200 şarkıdan dokuz şarkının de sahibi.
Her geçen yıl ana akımda etkisini daha da hissettiren Z jenerasyonunun şüphe götürmez bugünkü en büyük starının bu başarısını yalnızca kendi jenerasyona bağlayamayız. Albümün en önemli özelliklerinden biri birçok farklı tarz dinleyiciye hitap edebilen tarz çeşitliliği sunması. Ellish gotik bir şarkıdan dub’a sıçrarken kimse garipsemiyor. Belki herhangi bir sanatçı için bu tamamen negatif etki yaratsa bile Billie Ellish üstüne giydiği anti karakterini o kadar güzel taşıyor ki her türlü garipliği kabul ettirebiliyor.
Bir Pitchfork editörünün de dediği gibi;
Onun kariyerinin gelişimini izlemek çok heyecan verici. Billie Ellish 10 yıl sonra bile hala 30 yaşının altında olacak. Umarım gezegenimiz bu süre içinde hayatta kalabilir…
Karşısına neredeyse hangisini koyarsan eleyeceğim kadar çok sevdiğim şarkıları olmasına karşın hiçbir zaman çok sıkı bir Metronomy fanı olamadım. The English Riviera ayrı bir yerde, grubun sönük kalan son albümlerin ardından yepyeni bir sayfa ya geri dönüşünün habercisi olan Metronomy Forever geri döndü.
İngiliz ekibin low key ağırlıklı şarkıların hakim olduğu, indie elektro ve synth pop arasında gezinen Metronomy Forever yılın sürpriz albümlerinden biri. Grubun kurucusu, aynı zamanda vokalisti, multi enstrümantalist Joseph Mount; Robyn ve Jassie Ware gibi isimlerin prodüktörlüğünü yaptığı şarkılarda yakaladığı soundunu Metronomy tarzıyla birleştirerek gruba yeniden hayat vermeyi başarmış.
İngiliz elektronik müzik sahnesinin Fatboy Slim, The Prodigy ve Faithless ile birlikte dünyaya armağanlarından biri olan The Chemical Brothers, dört yıl aradan sonra gelen yeni albümleriyle “Hala oyundayız” diyor. Şaka değil, 25 yıllık bir kariyer, uzun aralar verseler de coşkusunu, heyecanını kaybetmeyen yedisi 1 Numara olmayı başaran sekiz albüm…
The Chemical Brothers son albümü No Geography ile hem kendi fanlarını, hem yeni dinleyicisi kitlesini aynı potada buluşturabilen şarkılarla zamansız bir albüm ortaya koyuyor. Bir şeyin zamansız olamayacağı kadar çok kolayca erişebildiğimiz, beğenilerimize göre kişiselleştirilmiş onlarca seçeneğin içinde sürekli bir karar verme halinde olduğumuz bir sistemde yaşıyor ve her şeyi bir an önce yenisine geçmek üzere hızlıca tüketiyoruz. O yüzden herhangi soyut veya somut kavram için “zamansız” sıfatını kullanmanın ne kadar doğru olduğu tartışılır.
Fakat, bu albümün zamansızlığı sonraki nesillere aktarılacak olmasından ziyade farklı nesilleri birleştirmesinden geliyor. Eğer The Chemical Brothers’ın ilk kayıtlarına hakim ya da kulüp kültürüyle ilgiliyseniz albümü dinlerken MAH (Mad As Hell) ve Gravity Drops şarkılarındaki 80’ler rave referanslarını yakalayabilirsiniz. Ya da eskilerden disko-pop tutkunu veya yeni jenerasyon elektro pop dinleyicisiyseniz Got To Keep On ‘a gönül rahatlığıya loop’a alabilirsiniz.
No Geography albüm olarak ikilinin kariyerlerindeki tüm aşamalarının bir özeti gibi konumlanırken, şarkılar bireysel olarak kendi enerji ve heyecanını yansıtıyor. Ek olarak dünya turnesinde olan ikiliyi bir yerde denk gelirseniz kesinlikle kaçırmayın.
Synth’lerin gücü adına! Her ne kadar kafa karıştırsa da, nihayet yeni Chromatics albümüne kavuştuk. Yılan hikayesine dönen Dear Tommy’yi beklerken ansızın daha önce yayınlanmayan on iki yeni şarkıyla gelen sürpriz Closer To Grey neyse ki hayal kırıklığına uğratmadı. Aslına bakarsanız tam da Chromatics’ten bekleyeceğimiz şekilde geldi; karanlık, chill, alabildiğine derin ve sinematik.
Amerikalı synth pop ekibi son albümden bu yana geçen yedi seneye sığdırdığı sayısız single, onlarca EP ve soundtrack’lerin ardından Closer To Grey ile bir kez daha cazibelerini kaybetmeden ama tekrara da düşmeden başarılı bir albüme daha imza atıyor. Ne dersiniz Dear Tommy 2020’de gelir mi?
Hot Chip’i ilk dinlediğim zamanı hatırlıyorum. Elektronik müzikle yeni yeni tanıştığım, çok ilgimi çekmese de beğendiğim şarkılarla flörtleştiğim dönemler… Over and Over; akılda kalan basit sözleri, canlı enstrümanları ve davetkar beat’leriyle o dönem MTV ile büyüyen herkes gibi beni de yakaladı. Aynı albümde yer alan Boy From The School ve So Glad To See You da Hot Chip ‘in yalnızca bir şarkılık olmadığının habercesi oldu.
Çocukluk arkadaşları Alex Taylor ve Joe Goddard’ın kurduğu Hot Chip önümüzdeki yıl 20 yaşını kutlamaya hazırlanıyor. Bu zaman diliminde soundlarından ödün vermeden hepsi tutarlı altı albüm yayınlayan Londralı elektro pop ekibinin yeni albümü de bir istisna değil.
A Bath Full of Ecstasy, Hot Chip’in başka prodüktörlerle çalışarak kendi konfor alanlarından çıktığı ilk çalışması. Ecstasy bir uyuşturucu değil, içsel bir coşku. Dopaminin vücutta salınımını simgeleyen, duygusal bir metafor.
Albümün yayınlanmasından bir gün önce trajik bir şekilde hayatını kaybeden Fransız elektronik müzik ikilisi Cassius’un yarısı Zdar ve The xx şarkılarından tanıdığımız Rodaidh McDonald ‘ın katkılarıyla kaydedilen albüm, bugüne kadarki en iyi olmasa bile; en zengin albümü olarak öne çıkıyor. Biraz French elektronika, biraz acid, bolca Hot Chip elektro pop sosu… Karşınızda: A Bath Full of Ecstasy
Dinlediğin bi şarkının müziğini çok beğenirsin, seversin. Sözleri seni etkiler, ard arda 8 kere dinlersin. Hissiyatı sana geçer; ne dediğine bakmazsın, favorin olur. Ana dilin olmayan bir dilde müzik dinlerken süreç normal olarak bu şekilde işler. Ama bazı istisna albümler vardır okumak gerekir. Derine inip referansları yakaladığında, ince nüansları farkettiğinde oturur. Kimi zaman bir dize seni daha derine iter, kimi zaman bir röportaj ya da videosundan bir sahne, bir bakmışsın zaten en diptesin.
Lana Del Rey’in çok ince göndermeleri olan, zekice benzetmelerle örülü şarkılara ev sahipliği yapan yedinci albümü Norman Fucking Rockwell! tam olarak bu istisnalardan biri. Rolling Stones’tan The Vice’a kadar müzik otoritelerinin büyük çoğunluğunun “Lana Del Rey’in bugüne kadarki en iyi projesi” tezine katılmasam da Lana Del Rey’in söz yazarı olarak en parladığı, prodüksiyon olarak üzerine en çok yakışan, en artistik albümü olduğu kesin. Sesi hiç olmadığı kadar güzel, sözleri kişisel olduğu kadar politik, sakin tavrı bir o kadar yıkıcı.
Lana Del Rey, daha öne 1989 ve Melodrama gibi son yılların öne çıkan projelerin prodüktörlüğünü yapan dört Grammy ödüllü Jack Antonoff ile çalışarak kariyerinin en doğru iş birlikteliklerinden birini yapmış.
On dört şarkılık “Yılın Albümü” Grammy adayı albüm; alternatif pop efsanemizin “sert Kaliforniya kadını” imajını süzgeçten geçirip; elinde kalan, aynı zamanda albümün aurasını veren kırılgan yanını sade piyano baladlar ve yaylı enstrümanlar eşliğinde alkolizm, seks ve uyuşturucuyla dengeleyerek yükseltiyor ve Lana Del Rey’i yeni standartlarla tanıştırıyor.
Norman Fucking Rockwell! yılın favorisi…
Bu içeriğin güncellendiği tarih 22/12/2019 21:49
Leave a Comment